Przejdź do zawartości

Emil Marzec

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Marzec
Ilustracja
płk Emil Marzec (10.11.2015)
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

15 września 1929
Wrzawy

Data i miejsce śmierci

29 maja 2023
Stargard

Przebieg służby
Lata służby

19491990

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL

Jednostki

Oficerska Szkoła Kwatermistrzowska
9 pułk czołgów
47 batalion saperów
2 dappanc
41 pułk piechoty
9 pułk piechoty
• WKDO
9 pułk zmechanizowany

Stanowiska

• oficer mundurowy w pcz
• szef zaop. mundur.
• p. d-cy ds. zaopatrzenia
• kwatermistrz w pp
• kwatermistrz w pz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka honorowa "Za zasługi dla Związku Inwalidów Wojennych RP"
Odznaka Honorowa Gryfa Pomorskiego

Emil Marzec (ur. 15 września 1929 we Wrzawach zm. 29 maja 2023 w Stargardzie) – pułkownik Wojska Polskiego, kwatermistrz – zastępca dowódcy 9 pułku zmechanizowanego (1958–1990).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Emil Marzec urodził się 15 września 1929 we Wrzawach[1], w rodzinie Henryka. Wojna przerwała jego naukę, którą kontynuował po jej zakończeniu. Od 1941 w okresie okupacji niemieckiej był łącznikiem Armii Krajowej na terenie gminy Trześń. Przenosił meldunki, prasę konspiracyjną pomiędzy oddziałami partyzanckimi, które stacjonowały we Wrzawach, Radomyślu i Zaleszanach[1].

W 1949 wstąpił do Oficerskiej Szkoły Kwatermistrzowskiej w Poznaniu i po jej ukończeniu w 1950 został skierowany do 9 pułku czołgów z 8 Dywizji Zmechanizowanej, gdzie był na stanowisku oficera mundurowego. 1 listopada 1951 był służbowo skierowany do 47 batalionu saperów w Tczewie z 16 Dywizji Zmechanizowanej pełniąc służbę na stanowisku szefa zaopatrzenia mundurowego. Od 1 listopada 1952 do 30 września 1953 był słuchaczem Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego, po czym został skierowany do Szczecina na stanowisko pomocnik dowódcy ds. zaopatrzenia w 2 dappanc z 12 Dywizji Piechoty. 29 marca 1955 objął funkcję pomocnika dowódcy ds. zaopatrzenia w 138 pal z 12 Dywizji Piechoty, a tego samego roku, 25 października był w 41 pułku piechoty z 12 Dywizji Piechoty, pełniąc służbę na tym samym stanowisku[1][2].

28 sierpnia 1957 został skierowany do Stargardu Szczecińskiego na stanowisko kwatermistrza 9 pułku piechoty, a w 1958 po przeformowaniu jednostki w 9 pułk zmechanizowany był na stanowisku kwatermistrza – zastępcy dowódcy pułku. 30 października 1967 został skierowany do Warszawy, gdzie był słuchaczem WKDO przy Akademii Sztabu Generalnego, po czym po jego ukończeniu powrócił do Stargardu na stanowisko kwatermistrza – zastępcy dowódcy 9 pułku zmechanizowanego. Od 27 listopada 1975 do 25 maja 1976 był kwatermistrzem podczas misji w Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej Doraźnych Sił Zbrojnych ONZ na Półwyspie Synaj i Wzgórzach Golan. Po misji powrócił do pełnienia służby na stanowisku kwatermistrza – zastępcy dowódcy 9 pułku zmechanizowanego. 3 kwietnia 1990 zakończył zawodową służbę wojskową w stopniu podpułkownika i został przeniesiony w stan spoczynku[2].

W latach 1990–1993 był komendantem WDW Jantar w Dziwnowie. Był także radnym miejskim w Stargardzie Szczecińskim. Udzielał się społecznie jako emeryt. W 1995 wstąpił do Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, a w 2001 do Związku Inwalidów Wojennych RP pełniąc funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej[1][2]. W 2013 minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak Rozkazem Nr 43 z dnia 6 listopada 2013 awansował go do stopnia pułkownika, a awans 11 listopada 2013 wręczył mu szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Szczecinie kmdr Dariusz Bednarczyk[2].

Emil Marzec zmarł 29 maja 2023 w Stargardzie w wieku 94 lat[3], został pochowany 2 czerwca 2023 na cmentarzu komunalnym Giżynek Stargard. Oprawę uroczystości zapewniła wojskowa asysta honorowa. Miał żonę Marię, córkę i syna, doczekał się czwórki wnucząt i jednego prawnuka[2].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

(...)

Awanse w stanie spoczynku

Ordery i odznaczenia[1]

[edytuj | edytuj kod]
W środku płk Emil Marzec, z prawej płk Eugeniusz Ankutowicz podczas wieczornicy listopadowej w Stargardzie

i inne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Szczęsna 2012 ↓, s. 48.
  2. a b c d e f g h Bielec 2023 ↓, s. 23.
  3. Grobonet. Emil Marzec [online], stargard.grobonet.com [dostęp 2023-09-28] (pol.).
  4. Rozkaz MON 0466 z 07.10.1968

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Małgorzata Szczęsna: Pozostanie po nich siła. Stargard Szczeciński: Kadruk, 2012, s. 7-130. ISBN 978-83-61233-03-9.
  • Marek Bielec. Z żałobnej karty. Płk Emil Marzec. „Głos Weterana i Rezerwisty Nr 410 Sierpień 2023”, s. 24, 2023. Warszawa: GWIR SP. Z O.O. ISSN 1643-2819. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]